poniedziałek, 14 lipca 2014

Wabik na staruchy.

Ze względu na tatuaże, kolczyki i dziwne fryzury, starsi ludzie nie darzyli mnie nigdy szczególną sympatią. Wsiadając do autobusu czy tramwaju mogłam być praktycznie pewna, że nikt nie przeszkodzi mi w słuchaniu muzyki i gapieniu się przez okno. Ale, jak wiadomo, dziecko zmienia dużo rzeczy.

Odkąd zaczęłam nosić go w chuście coraz częściej ruszam się gdzieś dalej z domu. Co za tym idzie, coraz częściej jeżdżę autobusami.  I tu niespodzianka, nagle tatuaże przestały przeszkadzać, starsi ludzie już nie patrzą na mnie krzywo. Teraz walczą o miejsce obok nas.

I nie ma w tym ani trochę przesady. Kiedy babcia numer jeden z bólem serca opuszcza swoje miejsce, bo musi wysiąść, babcia numer dwa, siedząca do tej pory na drugim końcu autobusu, nagle materializuje się tuż obok.
- O mój boże jaki piękny mały człowiek! A tititi jak masz na imię?- w tym momencie nie wiem, czy mam odpowiadać za niego czy dać im się zająć sobą. - A jaki ty malutki jesteś! Jaki śliczny! Jakie radosne dziecko, tak się uśmiecha! - zawsze pokazuje się z tej najlepszej, uśmiechniętej strony.

Dziś mieliśmy combo. Babcia obok i dwie za nami. Nie zrozumcie mnie źle, ja bardzo lubię jak się ludzie zachwycają Olkiem, to całkiem prawidłowa reakcja. Tylko, że wszyscy znamy stare babcie. Tu nie może się skończyć po prostu na zachwytach.
- Ale w autobusie mogłaby go pani z tej chusty wyciągnąć i dać mu odpocząć.
- Wygodnie tak w chuście?
- A on się nie udusi?
- Za moich czasów to nie było takich rzeczy, tylko wózki takie toporne.
- Ale to chyba dobrze, taki do mamusi ciągle przytulony.
- To można takiego małego już tak pionowo, tak trzymać?

Tyle było ze słuchania muzyki. Zaczęłam już automatycznie wyciągać słuchawki z uszu, kiedy wsiadamy do autobusu (w zasadzie robię to już na przystanku, bo tam też lubią się dosiąść). Z ich mądrości, przeżyć i życiowych historii mogłabym niezłą książkę napisać. Usłyszałam, co robić z ząbkami, kolkami (nic, że Olek w życiu kolki nie miał), żeby noce przesypiał (przesypia) i milion rad na milion innych problemów, które nas nie dotyczą.

Daję im się wygadać. Bo dlaczego nie? Posłucham muzyki jak wysiądę, a myślę, że dla nich to sporo znaczy. I Olek tak fajnie się cieszy do wszystkich (z drugiej strony trochę ta jego potrzeba uwagi mnie martwi - przyzwyczaiły go do zachwytów i uwagi do tego stopnia, że kiedy jedna babcia dziś wstała i na jej miejsce, ku rozczarowaniu kilku innych, wcisnęła się jakaś kobieta w średnim wieku, Olek dalej próbował zaczepiać uśmiechem i wystawianiem języka. Zobaczył, że ta jest zajęta rozmową ze stojącą obok koleżanką, więc nakrzyczał na nią, pacnął ją w ramię i kiedy się spojrzała, znowu wrócił do uśmiechu numer trzy).
Nic nie tracę. Niech sobie pogadają. Poza tym i ja czasem na komplement się załapię, że taka ładna i że nie wyglądam na dwadzieścia pięć lat. Pocieszmy się tym rozpływaniem się tłumu starszych ludzi nad nami, póki jeszcze możemy, bo z tego, co zauważyłam małe dzieci szybko wypadają z łask i z "uroczych tititi maleństw" zmieniają się dla społeczeństwa w małe rozkapryszone potwory ;)


4 komentarze:

  1. Poczytałam sobie trochę twojego bloga, byłam tez na poprzednim i muszę przyznać, że jakoś tak mnie przyciąga do twojego bloga. Sposób w jaki piszesz sprawia, że mam wrażenie, że dobrze Cię znam ;) będę częściej wpadać, a Ty pisz! bo dobrze Ci to wychodzi ;) pozdrawiam i zapraszam ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Skądś się musiały wziaść te wszystkie bajki o Jasiu i Małgosi i inne, to atawistyczny strach przed tym, że te babcie zagłaszczą biedne dzieci, a nawet zjedzą hehe :P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że to dobry temat na jakąś pracę :D

      Usuń

Nie reklamuj się w komentarzach. Wszystkie komentarze zawierające adresy blogów lądują w spamie.

Jeśli chcesz dyskutować, bo się z czymś nie zgadzasz - droga wolna, bardzo chętnie, ale nie anonimowo. Takie komentarze też znikają.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...