Im nas więcej, tym weselej, czyli o dzieciach i zwierzętach.

Mamy królika. Kiedy oznajmiliśmy światu, że będziemy mieć też dzidziusia, połowa znajomych i krewnych uznała za oczywiste, że powinniśmy się go pozbyć. Bo jak to zwierze i dziecko? Brudno przecież, alergii dostanie, sierść lata w powietrzu, kiedy ją zmienia. Biega przez większość czasu luzem, więc jeszcze do tego trzeba dodać bobki pojawiające się to tu, to tam. Noworodek nie powinien przebywać w takich warunkach. Kazałam im wszystkim spierdzielać. 

Jestem z rodziny, w której zwierzęta były od zawsze. Mieliśmy psy, chomiki, żółwie, króliki, kanarki, rybki, szczury, świnki morskie. Wszystko, co się da (poza kotami, jakoś to nie zwierzęta dla mnie). Jak byłam malutka i mieszkaliśmy jeszcze w jednym, ogromnym mieszkaniu z dziadkami, pamiętam, że wiele razy mój dziadek przynosił chore albo przemoknięte gołębie, które znalazł na ulicy czy trawniki, żeby nie stała im się żadna krzywda. Kilka dni zdrowiały u nas i kiedy już doszły do siebie - wypuszczaliśmy je na zewnątrz. Kiedy w piwnicy zalęgł się nam szczur (domowy, musiał komuś uciec, był biały w czarne łatki), dziadek zawołał mnie, żebym mogła go obejrzeć, nakarmić i pogłaskać. Kiedy wychodziliśmy na spacery do lasu, a na środku ścieżki znajdowałam żuka, przenosiłam go na pobocze, żeby nie stała mu się przypadkiem krzywda. Kiedy widziałam psa, zaraz pytałam właścicieli, czy mogę pogłaskać. Boże, przecież ja nawet ślimaki przynosiłam do domu, żeby im zrobić mieszkanie w kartonie i nakarmić!

Nigdy nie byłam poważnie chora (a przynajmniej na nic, na co miałyby wpływ zwierzęta). Nie mam żadnych alergii. I postawiłam sprawę jasno - Hultaj (w sensie, że królik) zostaje. A jak się komuś nie podoba, to może mnie cmoknąć. Zwierzę u nas automatyczne staje się członkiem rodziny. Idąc na zakupy, pamiętamy, żeby kupić jemu też jakiś smakołyk. Obchodzimy jego urodziny. Pod choinką jest prezent z jego imieniem. Tak było zawsze i wszystkie moje zwierzęta tak były traktowane. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie, żeby Olek dorastał w domu bez zwierząt.Chcę żeby od małego miał z nimi kontakt i kochał tak samo, jak my. 

To straszne, że komukolwiek może przyjść do głowy pozbyć się zwierzaka. Bo dziecko, bo wakacje, bo zaczął przeszkadzać, bo jest niegrzeczny. Hultaj przegryzł nam kilka kabli, zasikał dywan i uparcie robi bobki obok przewijaka. No i trudno. Kabel można dokupić, siki zetrzeć, bobki odkurzyć. Za to mamy kochanego przyjaciela, który pod koniec ciąży wskakiwał do mnie na łóżko i przytulał się do brzucha.

Jest też Tila. A dokładnie Frutilla Nido De Condores. Dog argentyński. Już jako szczeniaczek była wielkości małego państwa. Teraz ma niedużo ponad rok i ludzie na jej widok przechodzą na drugą stronę ulicy. 

Tila jest psem moich rodziców.Zależało mi, żeby Olek od małego miał też kontakt z psami. Jako, że nie mamy jeszcze własnego (planujemy sobie sprawić, zanim Olek skończy rok - wymarzyłam sobie mastifa tybetańskiego), Tila została idealną kandydatką. Kocha dzieci, jest w stosunku do nich delikatna i opiekuńcza. Fakt, przyzwyczajamy ich do siebie powoli, bo jest duża i jeszcze nie do końca świadoma swojej siły - kiedy poliże go po policzku, głowa odskakuje mu do tyłu. Ale pilnuje go. Podnosi się i podchodzi sprawdzić, co z nim, kiedy tylko mały zapłacze. 

Nasze zwierzęta są tak samo ważne jak my i jak dziecko. Stosunek ludzi do zwierząt bardzo dużo mi ułatwia. Jeśli ktoś ich nie lubi, najprawdopodobniej nie warto tracić czasu na znajomość z nim. Jeśli uważasz, że skoro chcesz mieć dziecko, powinieneś pozbyć się swojego pupila - najprawdopodobniej nie nadajesz się, żeby posiadać żadnego z nich.